WONEN IN ITALIË – Spoedcursus Italiaans
Een week geleden kwam Sandra. Ze kwam om Italiaans te leren. Vijf dagen zou ze blijven om zich helemaal bij mij onder te laten dompelen in de Italiaanse taal.
Sandra is een vriendin van goede vrienden. Zij en haar vriend hebben een huis in Apulië. Daarom willen ze allebei beter Italiaans leren.
"Waarom ga je niet naar Ineke?" Hadden mijn vrienden voorgesteld. "Die heeft Italiaans gestudeerd en die kan je een stoom-cursus geven."
Ik maakte een afspraak met Sandra in Nederland. Zij vertelde wat ze wilde en ik legde uit wat ik haar kon bieden. We werden het snel eens.
Vijf dagen les en in ruil zou ik volgende zomer een week bij haar in Puglia logeren. Bij mij ging ze wel in een hotel. Zo zouden we wat meer rust voor onszelf hebben.
Ik ging meteen aan de slag om in die week een soort Italiaanse hersenspoeling bij haar in gang te zetten. Het moest een leerzaam weekje worden maar ook gezellig.
's Morgens grammatica, dan lekker lunchen en 's middags praktijk. Dat betekende dus verkeren tussen de Italianen. Dat was nog niet zo gemakkelijk. De kaasmakerij waar ik haar een middag had willen onderbrengen, had het te druk. Ravioli maken in de keuken van een agriturismo werd op het laatste moment afgezegd.
De middag dat we naar de imker zouden gaan, regende het en daar houden bijen niet van. Ze zouden dan liever niet naar buiten willen en eerder steken, dus dat liet ik ook maar voorbij gaan.
We zouden wel zien, dacht ik. Er is altijd nog de kroeg.
Stoer achterop de motor van haar vriend kwam ze, met vier overnachtingen onderweg, uit Puglia aan.
De volgende ochtend om half tien begon de les. Ik had de koffie klaar en Sandra nam taart mee van het ontbijt in haar hotel. Ik had de hele basis-grammatica voor haar gekopieerd en in een mooie map gestopt. Ik zette er flink de spurt in.
Om 12 uur/half één waren we echt wel aan een pranzo met een wijntje toe. We gingen naar Saliceto waar familie van Silvia uit Mombarcaro een trattoria heeft. Voor 15 euro eet je er je buikje rond, mèt wijn.
Het was er bomvol. Ik hoorde meteen m'n naam "Christina!" Een lief oud echtpaar uit Mombarcaro. Ik betrok Sandra meteen in het gesprek en zelf was ze ook heel actief. Als ze Italiaans kon praten dan deed ze het, ze was niet bang om fouten te maken.
Om drie uur gingen wij naar het wijnlandgoed van Marco en Giovanni Magliano. Twee jonge mannen die pas in 2018 zijn begonnen met hun eigen wijn te produceren. Marco liet ons trots de nieuwe wijnkelder zien. Na afloop dronken we nog wat en zat Sandra volop met Marco te praten.
Zaterdag moest ik de les verzetten naar de middag, want Sandra wilde naar de markt in Mondovi. Ze kocht er een vestje bij een Chinees helaas, de Italiaanse conversatie bleef beperkt. Ik liet haar de mooie oude bovenstad zien. Daar stonden we onszelf één prosecco toe.
Zondagmiddag nam ik haar mee naar de film. Downton Abbey, in het Italiaans nagesynchroniseerd. Je hoort dus Mary Crawly Italiaans praten. Ze pikte het snel op en kon de film praktisch helemaal volgen.
Een andere dag belandden we in de bar en troffen daar net Sara aan. Sandra praatte honderd uit met haar. Op muziekgebied hadden ze dezelfde favorieten die ze elkaar via hun telefoontje lieten horen.
We troffen het met het weer. We borrelden bijna iedere middag buiten in de zon. De laatste middag deden we buiten zelfs nog wat voorzetsels. En toen was het klaar.
Woensdagochtend om zes uur reed ze in een huurauto weg uit Mombarcaro. Ze moest die dag voor haar werk naar Shanghai. De vlucht vertrok omstreeks het middaguur. Arrivederci.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
